Zelf-Liefde
Uit en In Evenwicht
29
Mei 2017 / Cobie de Haan
Mijn
Spiritteam en ik zijn in ons proces verzeild geraakt bij de vraag: “Wat is
Zelf-Liefde?”. Wanneer kan je spreken over Zelf-Liefde in Evenwicht. Houden we
echt van onszelf of gebruiken we voorwaarden om onszelf wijs te maken dat we
van onszelf houden?
Zelf-Liefde
komt nooit alleen … het gaat samen met Zelf-Respect, Zelf-Waardering,
Zelf-Mededogen, oprecht zijn met jezelf, Zelf-Bewust zijn. Je weet het
perspectief te behouden in gelijk welke situatie.
Via
de boodschappen die doorkomen lees ik vaak dat we van onszelf moeten houden,
ook van de onvolmaaktheden van ons lichaam … Wratten en Alles … word er gezegd.
De vraag is echter, als je dat doet en je weet binnenin dat je eigenlijk
helemaal niet van die ene wrat houdt, of dat je een bepaald aspect van je
lichaam niet echt weet te waarderen (bijvoorbeeld een hangend ooglid of je
neus). Hoe authentiek ben je dan in je Zelf-Liefde. Moet je moeite doen om dat
aspect terzijde te schuiven? Doe jij je uiterste best om er toch van te houden,
terwijl er binnenin jou dat knagende gevoel is van … “En toch vind ik het maar
niks … ik houd er niet van.”
Het
volgende is hoe ik zelf omging met dat gegeven en uiteindelijk tot het besef
kwam, dat die wratten en dergelijke niet horen bij Zelf-Liefde.
Toen
ik met dit onderwerp aan het werk ging zei ik tegen mezelf, “Ik weet dat ik van
mezelf houd. Er is een plek in mijn borst, ergens middenin, waar ik voel dat ik
van mezelf houd. Houd ik dan per definitie ook van mijn lichaam in diens
totaliteit? Ik weet dat mijn lichaam heel veel voor mij regelt om het leven te
kunnen leiden dat mij toebedeeld is. Dus ja, vanuit dat aspect houd ik van mijn
lichaam, waardeer ik het, respecteer ik het en ben ik beslist dankbaar. Maar
voordat ik tot die conclusie kwam, daar is wel het één en ander aan vooraf gegaan.